Niezwykły wygląd i kompletny brak owłosienia to cechy charakterystyczne dla sfinksów. Rasa należy do kontrowersyjnych. Sfinksy budzą ciepłe uczucia lub absolutną odrazę. Wbrew swoim przeciwnikom te nieprzeciętne koty z roku na rok zyskują coraz większą popularność. Dla miłośników zwierząt z alergią, ta rasa jest istnym darem niebios!
Historia sfinksów i protoplaści rasy
Początków rasy sfinks należy doszukiwać się w czasach świetności Azteków. Hodowali oni nie tylko koty pozbawione owłosienia, lecz także bezwłose psy (xoloitzcuintli). Dlatego sfinksy nazywano meksykańskimi bezwłosymi.
Gen odpowiedzialny za brak okrywy włosowej u tych kotów jest recesywny, może być przekazywany wielu pokoleniom kotów, jednak nie zawsze wychodzi na „światło dzienne”. Najprawdopodobniej w Meksyku i w Stanach Zjednoczonych wciąż żyje wiele zwykłych kotów domowych, które posiadają charakterystyczny gen nagości. Nie należy się więc dziwić, jeśli dwa koty z normalną sierścią wydadzą tam łyse potomstwo.
Kot Jezebel był ważnym założycielem nowej linii rodowej sfinksa w USA, natomiast protoplastą linii rodowej sfinksa w Europie były Punkie i Paloma.
W latach siedemdziesiątych XX wieku pewien miłośnik zwierząt wypatrzył na ulicy w Toronto dwie łyse kotki. Podejrzewał, że mogą cierpieć na chorobę skóry, jednak jak się później okazało były to po prostu koty rasy sfinks. Kotki wysłano do Holandii, gdzie jeden z pasjonatów rozpoczął niewielką hodowlę. Aby ją rozwinąć skrzyżował sfinksy z kotami domowymi oraz dewońskimi reksami.
Cechy fizyczne sfinksów
Sfinksy ważą zazwyczaj nie więcej niż 7 kg. Żyją od 12 do 15 lat, choć zdarzają się i bardziej długowieczni przedstawiciele rasy.
Sylwetka sfinksa
Sfinks jest muskularnym kotem średniej wielkości, posiada wydatną klatką piersiową oraz beczkowaty tułów. Ma kończyny proporcjonalne do reszty ciała, nogi tylne dłuższe od przednich. Nogi przednie powinny być rozstawione bardzo szeroko i mieć odrobinę łukowaty kształt. Łapy sfinksa są średniej wielkości, owalne. Palce długie, a poduszki wyższe niż u innych kotów. Do tego długi, zwężający się ogon.
Głowa sfinksa
Sfinks ma głowę średniej wielkości, lekko klinowatą, z zaokrąglonym obrysem. Jest nieco dłuższa, niż szersza. Nos z wyraźnym stopem. Pyszczek kota powinien być mocny i zaokrąglony.
Uszy bardzo duże i szerokie u nasady (przypominające uszy nietoperza). Oczy są duże, w kształcie cytryny i nieco skośne. Zewnętrzne kąciki oczu mają skierowane w stronę zewnętrznych krawędzi uszu.
Okrywa włosowa i umaszczenie sfinksów
Sfinks uchodzi za kota bezwłosego, lecz przy bliższym „zbadaniu” da się zauważyć, że jest pokryty delikatnym puszkiem. Meszek wypada samoistnie, kot nie wymaga szczotkowania. Sfinks miewa nieco dłuższe włosy na uszach, ogonie, pyszczku, łapach i na mosznie (w przypadku samców). Jeśli ktoś poszukuje kota wystawowego powinien szukać zwierzęcia całkowicie bezwłosego, takie koty bowiem są najwyżej oceniane przez sędziów. Kocięta sfinksów mają skórę mocno pomarszczoną. U dorosłych kotów powinno być dużo fałdek, szczególnie na głowie. Przy zbyt dużej ich ilości może u sfinksa dochodzić do nawracających infekcji skóry. Większość sfinksów ma krótkie karbowane wąsy, ale zupełny ich brak nie jest przez specjalistów uznawany za wadę.
Umaszczenie sfinksów to pełna paleta barw. Hodowane są we wszystkich możliwych do osiągnięcia kolorach i typach wzoru na sierści. Popularne kolory to m.in. czarny pręgowany i szylkretowy. Prawie całkowity brak włosów powoduje, że kolor wygląda inaczej niż u kotów z normalnym włosem. Kolor oczu sfinksa powinien harmonizować z kolorem jego skóry.
Towarzyski i nieskłonny do agresji – o usposobieniu kota rasy sfinks
Sfinksy są niezwykle uczuciowe, towarzyskie i inteligentne. Znane są z tego, że bardzo szybko przywiązują się do wybranych przez siebie ludzi. Charakter tego kota często opisywany jest jako mieszanka usposobienia dziecka, psa, kota i… małpy! Sfinksy to koty, które znakomicie odnajdują się w pełnym życia środowisku rodzinnym. Lubią zabawy, towarzystwo ludzi, a także innych zwierząt domowych (i mowa tu nie tylko o kocich współlokatorach!). Dużą radość sprawiają im interakcje z dziećmi. Co ważne, sfinksy nie sprawdzą się u osób, których często nie ma w domu. Koty tej rasy bardzo źle znoszą przedłużającą się samotność. Potrzebują sporo uwagi, troski i uczucia. Inaczej popadną w zły nastrój lub wręcz zaczną chorować z samotności.
Sfinksy są zwierzętami o łagodnym charakterze. Są grzeczne i przyjazne. Bardzo rzadko bywają w jakikolwiek sposób agresywne. Świetnie sprawdzają się w roli kota niewychodzącego, jednak należy im wtedy zapewnić miejsce do wyładowania energii (kocie „drzewka” do wspinania, drapaki).
Ciekawostka: chodzą słuchy jakoby sfinksy miały mieć wyższą ciepłotę ciała niż inne koty, jednak jest to mylne wrażenie wynikające z braku sierści, która normalnie nieco izoluje ciepło.
Ciekawostka: skóra sfinksa przypomina w dotyku skórkę brzoskwini.
Pielęgnacja sfinksów
Choć wiele osób może to zaskoczyć, pielęgnacja sfinksów potrafi być dosyć czasochłonna. Sfinksy pocą się bowiem tak samo jak ludzie i wydzielają dużo sebum. Jeżeli nie będą regularnie kąpane, zaczną śmierdzieć, a ich skóra zrobi się bardzo tłusta. Właściciele sfinksów kąpią je zwykle dwa razy w miesiącu, używając szamponu dla kotów o neutralnym pH.
Na szczęście większość sfinksów uwielbia kąpiele. Nie są też nadwrażliwe na promieniowanie UV. Nie cierpią od nadmiaru słońca, wręcz lubią się opalać! Ich skóra po ekspozycji słonecznej staje się po prostu ciemniejsza. Zwłaszcza w przypadku osobników o ciemnym pigmencie. W lecie większość sfinksów dostaje piegów.
Sfinksy mają dużo fałdek, ale to nie wymaga jakiejś specjalnej pielęgnacji. Uszy powinno się im czyścić regularnie, używając specjalnego płynu do kocich uszu. Warto też od czasu do czasu obcinać im pazury. Skóra sfinksów jest jędrna. Nie wymaga dodatkowych zabiegów nawilżania. Większość hodowców bardzo przestrzega przed dodatkowym natłuszczaniem, gdyż oleiste substancje blokują pory skóry, przez co ułatwiają przyleganie brudu.
Zostaw komentarz